Dawno, dawno temu w odległej krainie wszystko było bujne i zielone. Jednorożce spacerowały po lesie, a elfy i ludzie żyli w harmonii ze swoim otoczeniem. Ale gdzieś na skraju polany częściowo ukrytej pośród drzew znajduje się podupadła chatka. Wewnątrz chatki w mroku i unoszącej się mgiełce widać postać pochyloną nad dużą, złowieszczo świecącą kryształową kulą. Bełkotliwy głos wyśpiewuje starożytne formuły, nakłaniając świecące, wirujące obłoczki wewnątrz kuli, aby się rozstąpiły i zapewniły wgląd w przyszłość. „Wszystko się zmienia, nic nie jest pewne. Przybądźcie, grymasy czasu i przestrzeni. Odsuńcie zasłonę, aby pokazać nam, co nadejdzie” – mruczy głos. Pod kapturem postaci połyskuje jedno oko. Obserwator postaci, ledwo widoczny w przyćmionym świetle, pochyla się do przodu i nasłuchuje uważnie. „Czas płynie w tę i z powrotem, tworząc na rzeczywistości fałdy... ale gdy mgiełka się rozstępuje, zza zasłony wyłaniają się tylko niewyraźne obrazy. Cii… nie podchodź zbyt blisko. Nie chcesz chyba zakłócić tych delikatnych zaklęć, prawda?” – wyszeptuje postać, wciąż pochylona nad kulą, odpędzając przy tym obserwatora z powrotem do cienia. „A, obraz staje się wyraźniejszy. Widzę... coś... Kilka rzeczy. Ślady głosów odbijające się echem we mgle. Niemowlę. Coś się dzieje na Wzgórzu Zagłady. Zbiera się Rada Glutów. Co to wszystko może znaczyć?”. Światło odbijające się w oku nagle robi się czerwone, a po lesie odbija się echem złowieszczy śmiech. Spodziewajcie się powrotu wróżąceg... (Zobrazit celý text)